درس سوم -انجماد

((کسانی که زنده هستند و بی اعتنا به واقعیت عمل می کنند در معرض خطر اسیر شدن در زندگی مرده هستند ))

گاهی اوقات در جریان نفی و انکار واقعیت و تلاشمون برای اینکه از رنج و عذاب دور باشیم تازه خودمون را بیشتر عذاب میدیم گاهی ما داریم می دویم از چیزهای بد فرار کنیم اما اشتباهی تازه وارد یه مسیری میشیم که تازه بیشتر ناامید میشیم و بیشتر در باتلاق فرو میریم 

خیلی اوقات خودمون نمیفهمیم چه بهای سنگینی داریم میدیم برای اینکه واقعیت را نبینیم اصلا یه دفعه بلند میشیم از خواب و میبینیم که چقدر دیر شده شاید اول اون راه احساس راحتی  کنیم و نفسی تازه کنیم آروم تر باشیم اما خیلی زود متاسفانه واقعیت تلخ را می فهمیم و میبینیم که ندیده گرفتن خیلی راه خوبی هم نیست چون واقعیت هنوز هست فقط ما چون خاموشش کردیم حس هامون را نمیتونیم ببینیمش 

این سکوت مخرب اگه ادامه پیداکنه زندگی ما رو به پایان می رسونه 

نمونش با وجود همه عشقی که به خودمون داریم اما لحظه های بسیاری رو سپری کردیم که به دیگران اجازه دادیم با ما نامهربانی کنند , به امید اجتناب از برخورد با دیگران چشمانمون را به روی واقعیت بستیم و سعی میکنیم نبینیمش ولی اگه واقعا فکر کنیم میبینیم که منبع اغلب عذاب ها خودمونیم خودمون که به خودمون احترام نمیگذاریم . 

خودمون گزینش کردیم و به این افراد اجازه دادیم که ما رو تخریب کنند خودمون تکه های وجودمون را دادیم دست مردم خودمون اون تیکه ها را دفن کردیم و به فراموشی سپردیم 

زمانی که با انکار واقعیتها خاموش روشن میشیم چیزهای باارزشمون را از دست میدیم یعنی در واقع یه جورایی خودمون از خودمون داریم دزدی میکنیم و نمیدونیم چقدر بعدا عذاب خواهیم کشید بابتش 

نمیدونیم که این کارمون چه انباری از ناامیدی را زیر وجودمون پنهان میکنه گاهی ناامیدی ما رو سرزنش میکنه گاهی خشمگینمون میکنه گاهی افسردمون می کنه و کلا فلجمون میکنه دیگه نمیتونیم حرکت کنیم دیگه نمیتونیم درست تصمیم بگیریم احساس می کنیم گیر کردیم و این همون لحظه انجماد است که درش آزادی داریم اما کاری نمیتونیم بکنیم 

پس با گریز از رویدادهای ناخوشایند فقط فکر میکنیم که از خودمون محافظت میکنیم در حالیکه هرگز از درد و رنج بیرون نمیریم مگر اینکه یخ ها را ذوب کنیم احساسات واقعی خودمون را زنده کنیم خردمندی فراموش شده را زنده کنیم و بگذاریم احساساتمون از حبس بیرون بیاند 

باید بخش هایی از خودمون را که فراموش کردیم را دوباره بیابیم بیدارش کنیم و با واقعیت آشناش کنیم 

واقعیتی که درون ما پنهان شده و ما فقط باید کشفش کنیم از جایی که پنهان شده بیرون بکشیمش 

*** برگرفته از کتاب چطور به اینجا رسیدم- باربارا دی انجلیس